„Przyjdzie ten czas
kiedy siądziesz
między nami
najprawdziwiej
jak można
Popatrzymy Ci w oczy
odgadując jedynie
łagodność twarzy
własnej Matki
Tymczasem
ożywaj w Ikonie
pod dotknięciami
naszych modlitw
Słuchaj
przebaczaj
i podpowiadaj
otulaj
różańcowym szelestem
jak płaszczem nadziei
w który można się schować
i wypłakać”

Marian Stanisław Hermaszewski

Różaniec…

Z łacińskiego rosarium czyli ogród różany lub też wieniec z róż. Modlitwa naszego Kościoła pierwotnie znana pod nazwą Psałterza Najświętszej Maryi Panny.

W tradycji katolickiej modlitwa ta kultywowana jest od średniowiecznych czasów, a Kościół obdarzył ją szczególnym znaczeniem duchowym i błogosławieństwem.

W Piśmie Świętym nie ma wprost wzmianki o różańcu, jednak część tej modlitwy jest oparta na Ewangelii (Łk 1, 28. 45), jego zaś symbolika na Objawieniach Maryjnych potwierdzonych przez Kościół Katolicki.

Przeżywamy właśnie październik – miesiąc różańcowy. Czy pamiętamy każdego dnia, żeby choć w jednej dziesiątce dziękować i prosić Matkę naszą najlepszą o nieustanne orędownictwo u Syna ? Tak wiele łez na świecie, trosk, strasznych zagrożeń – któż, jak nie Matka może nas chronić i odwracać wszelkie zło?

Przesuwając zatem paciorki różańca z ufnością zanośmy wszelkie prośby i rozważajmy Tajemnice Radosne, Bolesne i Chwalebne, nie zapominając też o ustanowionych przez naszego Świętego Papieża Tajemnicach Światła. Na koniec pozwolę sobie zacytować Błogosławioną Siostrę Ismeldę – Nazaretankę:

Matce Bożej Różańcowej

W ojczyźnie mojej
Jesienią… jesienią…
Gdy złote liście
Wokoło się mienią –
I tańczą powiewem
Wiatru unoszone –
A słonko zza chmurek
Spogląda zdziwione –
Gdy jesienne róże
płatki rozchylają
I gdy mgły poranne
Ziemię otulają –
Jasna postać Marii
Jawi się przed nami
I patrzy na Polskę
Dobrymi oczami.
Na dłoniach złożonych
Różane perełki –
to lek Jej Matczyny
Na ludzki ból wszelki –
Ufnie więc podnośmy
Pochylone czoła,
Oplećmy Różańcem
Polskę dookoła.

Szczęść Boże

S. Ewa Pollus